Μετά από την διακοπή κάθε δραστηριότητας της μπάντας για εννιά χρόνια, οι Deep Purple επέστρεψαν στο στούντιο με την καλύτερη και πιο γνωστή σύνθεση τους: o Ritchie Blackmore και ο Roger Glover από τους Rainbow, ο Ian Gillan από τους Black Sabbath και οι Jon Lord και Ian Paice από τους Whitesnake σημαδεύοντας έτσι την χρονιά με αυτο το reunion. Το αποτέλεσμα για ακόμη μια φορά μαγευτικό αφού αποδυκνύεται ξανά αυτη η ξεχωριστή δημιουργική μαγεία που έχει η συγκεκριμένη ομάδα των πέντε.
Ο δίσκος ξεκινά με το ανυπέρβλητο ''Knocking at Your Back door'' και θέτει αμέσως τον τόνο και τα μέτρα στα οποία θα κινηθεί η μπάντα. Παρόλο που είναι ένα από τα πιο μακροσκελή τραγούδια που έγραψε η μπάντα μέχρι το συγκεκριμένο σημείο, εν τούτοις δεν ειναι καθόλου κουραστικό και τελειώνει πριν καν να καταλάβεις οτι άρχισε. Το ''Under The Gun'' συνεχίζει από το σημείο που μας άφησε το προηγούμενο κομμάτι. Η εισαγωγή ειναι ένα υπέροχο σόλο των πληκτρών και ένα απλό riff της κιθάρας που δηλώνει την παρουσία του Blackmore, ο οποίος στην συνέχεια θα μας καθηλώσει με τα σόλο του στο τραγούδι. Ένας σταθερός και παθιασμένος Gillan μαζί με τους πάντα υπολογίσιμους και συνετούς Glover και Paice, μας χαρίζουν στο σύνολο του ένα αξιόλογο κομμάτι.
Στην συνέχεια ο Lord με ένα σόλο στο synthesizer, μας μπάζει στο ''Nobody's Home''. Ένα αξιόλογο κομμάτι θα το χαρακτήριζα αλλά χώρις την αίγλη των προηγουμένων δύο. Σημείο αναφοράς θα έλεγα ειναι η εναλλάγη στα σόλο στην μέση του τραγουδιού όπου η αρχή γίνεται με ένα σύντομο και χαρακτηριστικό Blackmore-ίστικο σόλο που στην συνέχεια παραδίδει την σκυτάλη στον Μέγα-Lord ο οποίος με τους ήχους του εκκλησιαστικού οργάνου μας χαρίζει ένα σόλο το οποίο μας παραπέμπει σε εποχές ''In Rock'' και ''Fireball''. Το ''Mean Streak'' ειναι έξυπνα δομημένο αφού μπαινει απευθείας στο νόημα: η μπάντα αντιλαμβάνεται οτι δεν θέλει να καταντήσει κουραστική και ετσι δεν υπάρχει intro στο τραγούδι. Εξαιρετικά σόλο για ακόμη μια φορά από τον Blackmore που δίχνει οτι οι Rainbow του έκαναν τρομερό καλό και σταθερές αποδόσεις από Glover και Paice. Το ομότιτλο ''Perfect Strangers'' ειναι το αναμφισβήτητα 'διαμάντι' του δίσκου και ειμαι απόλυτα σίγουρος οτι δεν υπάρχει άτομο που ονομάζεται οπαδός (και μη) των Purple και δεν το γνωρίζει. Το συγκαταλέγω εύκολα στην λίστα με τα πιο απλά και ταυτόχρονα πιο όμορφα κομμάτια που έχουν γραφτεί ποτέ. Να ξεκινήσω από την απλούστατη εισαγωγή στα πλήκτρα ή το ανεπανάληπτο riff της κιθάρας; Να πω για την συνετή και σταθερή δουλειά του Paice στα τύμπανα ή για το φοβερό πάθος του Gillan στα φωνητικά; Αλήθεια, πόσα συγκροτήματα κατάφεραν να συνθέσουν ένα τόσο διαχρονικό τραγούδι στο οποίο να μην υπάρχει σόλο από κανένα όργανο; (!) Απλά ανεπανάληπτο.
Τραγούδια σαν το ''A Gypsy's Kiss'' ειναι από αυτα που έβαλαν τις βάσεις για την μέταλ μουσική. Το τέμπο ειναι πιο ανεβασμένο από τα άλλα στον δίσκο και τα σόλο στην κιθάρα και τα πλήκτρα απίστευτα. Στο κλείσιμο του τραγουδιού και μετά τους τελευταίους στίχους του Gillan αρχίζει ένα πανδαιμόνιο μουσικής: οι Paice και Glover λειτουργούν ως 'τροχοί' στο άρμα κρατώντας τον γρήγορο ρυθμό, ο Lord λειτουργά σαν ρυθμιστής και οδήγος και ο Blackmore σπέρνει τον πανικό με το πραγματικά καταπληκτικό του σόλο που κόβει ανάσες και ειναι ίσως το καλύτερο στο άλμπουμ. Από τον δίσκο δεν λείπει και η μπαλάντα και την συναντούμε στο όνομα του ''Wasted Sunsets''. Δεν μπορώ να πω κάτι άλλο εκτός από την απόδοση του Gillan που τραγουδά συναισθηματικά και ειναι πραγματικά συγκινητική. Αυτο που με εντυπωσίασε θα έλεγα στο ''Hungry Daze'' ειναι τα δύο χαρακτηριστικά που έβαλε στο κομμάτι η μπάντα και ταιριάζουν απόλυτα με την ροή του. Εκτός από τα καθιερωμένα σόλο στην κιθάρα, θα συναντήσουμε ένα λυτό σόλο στα τύμπανα και κάποια νεο-κλασσικά στοιχεία που παραπέμπουν για λίγο σε οπερικά ακούσματα. Οι στίχοι της τριπλέτας Glover/Gillan/Blackmore ειναι για ακόμα μια φορά στο άλμπουμ ενδιαφέρον καθώς αναφέρονται σε ιστορίες και περιστατικά από το παρελθόν.
Σαν γενικό σχόλιο θα έλεγα οτι ειναι ένα από τα καλύτερα reunion άλμπουμς στην ιστορία. Η συγκεκριμένη σύνθεση της μπάντας ειναι η κορυφαία και δίχνει την κλάση και το επίπεδο της. Εξαιριτική μουσική και ενδιαφέρον στοίχους σε όλο το μήκος του δίσκου που τον κάνουν ένα από τους αγαπημένους μου.
Προσωπικά αγαπημένα/αξειοσημείωτα κομμάτια: ''Knocking at your back door'', ''Under the gun'', ''Perfect Strangers'', ''Hungry Daze''
1. ''Knocking At Your Back Door'' (7:09)
2. ''Under The Gun'' (4:40)
3. ''Nobody's Home'' (4:01)
4. ''Mean Streak'' (4:26)
5. ''Perfect Strangers'' (5:31)
6. ''A Gypsy's Kiss'' (5:13)
7. ''Wasted Sunsets'' (3:56)
8. ''Hungry Daze'' (5:01)
Τραγούδια σαν το ''A Gypsy's Kiss'' ειναι από αυτα που έβαλαν τις βάσεις για την μέταλ μουσική. Το τέμπο ειναι πιο ανεβασμένο από τα άλλα στον δίσκο και τα σόλο στην κιθάρα και τα πλήκτρα απίστευτα. Στο κλείσιμο του τραγουδιού και μετά τους τελευταίους στίχους του Gillan αρχίζει ένα πανδαιμόνιο μουσικής: οι Paice και Glover λειτουργούν ως 'τροχοί' στο άρμα κρατώντας τον γρήγορο ρυθμό, ο Lord λειτουργά σαν ρυθμιστής και οδήγος και ο Blackmore σπέρνει τον πανικό με το πραγματικά καταπληκτικό του σόλο που κόβει ανάσες και ειναι ίσως το καλύτερο στο άλμπουμ. Από τον δίσκο δεν λείπει και η μπαλάντα και την συναντούμε στο όνομα του ''Wasted Sunsets''. Δεν μπορώ να πω κάτι άλλο εκτός από την απόδοση του Gillan που τραγουδά συναισθηματικά και ειναι πραγματικά συγκινητική. Αυτο που με εντυπωσίασε θα έλεγα στο ''Hungry Daze'' ειναι τα δύο χαρακτηριστικά που έβαλε στο κομμάτι η μπάντα και ταιριάζουν απόλυτα με την ροή του. Εκτός από τα καθιερωμένα σόλο στην κιθάρα, θα συναντήσουμε ένα λυτό σόλο στα τύμπανα και κάποια νεο-κλασσικά στοιχεία που παραπέμπουν για λίγο σε οπερικά ακούσματα. Οι στίχοι της τριπλέτας Glover/Gillan/Blackmore ειναι για ακόμα μια φορά στο άλμπουμ ενδιαφέρον καθώς αναφέρονται σε ιστορίες και περιστατικά από το παρελθόν.
Σαν γενικό σχόλιο θα έλεγα οτι ειναι ένα από τα καλύτερα reunion άλμπουμς στην ιστορία. Η συγκεκριμένη σύνθεση της μπάντας ειναι η κορυφαία και δίχνει την κλάση και το επίπεδο της. Εξαιριτική μουσική και ενδιαφέρον στοίχους σε όλο το μήκος του δίσκου που τον κάνουν ένα από τους αγαπημένους μου.
Προσωπικά αγαπημένα/αξειοσημείωτα κομμάτια: ''Knocking at your back door'', ''Under the gun'', ''Perfect Strangers'', ''Hungry Daze''
1. ''Knocking At Your Back Door'' (7:09)
2. ''Under The Gun'' (4:40)
3. ''Nobody's Home'' (4:01)
4. ''Mean Streak'' (4:26)
5. ''Perfect Strangers'' (5:31)
6. ''A Gypsy's Kiss'' (5:13)
7. ''Wasted Sunsets'' (3:56)
8. ''Hungry Daze'' (5:01)
After a nine-year hiatus, Deep Purple returned to the studio with their most well-known lineup: Ritchie Blackmore and Roger Glover from Rainbow, Ian Gillan from Black Sabbath and Jon Lord with Ian Paice from their short break in Whitesnake. The result was another magical album, since they proved for one more time that there is a special chemistry between this group of five.
The album kick-starts with the sublime ''Knocking at Your Back door'' and sets the tone and the standards upon the band will move on. Although this is one of the lengthiest songs that the band has ever produced, it is not tiresome and weary and finishes before you even notice. ''Under The Gun'' continues from the spot that the previous song left us. The intro is a superb keyboards solo and a simple guitar riff that denotes Blackmore's presence which in turn will nail us with his solo performance later in the song. Gillan is steady and passionate, while Glover and Paice are discreet and deliver us a nice song. Moving on, Jon Lord with a synthesizer solo introduces us to ''Nobody's Home''. A worthy song I would say, but without the glamour of it's predecessors. A point of reference is the solo rotation/exchange somewhere in the middle of the song: a Blackmore-style solo which leave us to the hands of the almighty Lord who reminds us of ''In Rock'' and ''Fireball'' eras with his organ sounds. ''Mean Steak'' is a clever-structured song because it enters directly to the song's meaning: the band doesn't want to be repetitive and so there is no intro. Splendid solos once again from Blackmore who shows that Rainbow helped him develop his play a lot more.
''Perfect Strangers'' is undeniably the diamond in this album and I am sure that there is not a single fun on Deep Purple who doesn't recognize it. I would surely included it in my list of simplest and best songs ever to be written. I don't know whether to start from the simple keyboard solo or the great guitar riff. Could I not mention Paice's solid drumming or Gillan's passionate vocals? Truly, there are not many bands that managed to compose a song as recognizable, glamorous, memorable, simple and without a solo (!) as Deep Purple. Simply magnificent! Songs like ''A Gypsy's Kiss'' are of those which set the foundations of metal music: an up-tempo beat and great guitar and keyboard solos. After Gillan's last lyrics at the end of the song a melodic uproar begins: Paice and Glover set the pace, Jon Lord takes the initials and Ritchie Blackmore 'spreads the panic' with his marvelous guitar solo which takes your breath away (maybe the best solo on the album).
From the album a ballad is not absent and we can encounter it under the name of ''Wasted Sunsets''. I will not say nothing more but the fact that Gillan's performance is truly emotional on this one. The thing that impressed me on ''Hungry Daze'' is the two characteristics that the band inserted in the song without affecting it's flow. Despite the guitar solos we will run into a blistering drum solo and some neo-classical elements that reminds us of opera pieces. Lyrics are for once more fantastic since they refer to past stories and events.
As a general comment I would say that this is one of the best reunion albums in rock history. The specific line-up of the band is the best and shows it's class and levels. Imposing music and interesting lyrics at the album's length which make it one of my favourites.
The album kick-starts with the sublime ''Knocking at Your Back door'' and sets the tone and the standards upon the band will move on. Although this is one of the lengthiest songs that the band has ever produced, it is not tiresome and weary and finishes before you even notice. ''Under The Gun'' continues from the spot that the previous song left us. The intro is a superb keyboards solo and a simple guitar riff that denotes Blackmore's presence which in turn will nail us with his solo performance later in the song. Gillan is steady and passionate, while Glover and Paice are discreet and deliver us a nice song. Moving on, Jon Lord with a synthesizer solo introduces us to ''Nobody's Home''. A worthy song I would say, but without the glamour of it's predecessors. A point of reference is the solo rotation/exchange somewhere in the middle of the song: a Blackmore-style solo which leave us to the hands of the almighty Lord who reminds us of ''In Rock'' and ''Fireball'' eras with his organ sounds. ''Mean Steak'' is a clever-structured song because it enters directly to the song's meaning: the band doesn't want to be repetitive and so there is no intro. Splendid solos once again from Blackmore who shows that Rainbow helped him develop his play a lot more.
''Perfect Strangers'' is undeniably the diamond in this album and I am sure that there is not a single fun on Deep Purple who doesn't recognize it. I would surely included it in my list of simplest and best songs ever to be written. I don't know whether to start from the simple keyboard solo or the great guitar riff. Could I not mention Paice's solid drumming or Gillan's passionate vocals? Truly, there are not many bands that managed to compose a song as recognizable, glamorous, memorable, simple and without a solo (!) as Deep Purple. Simply magnificent! Songs like ''A Gypsy's Kiss'' are of those which set the foundations of metal music: an up-tempo beat and great guitar and keyboard solos. After Gillan's last lyrics at the end of the song a melodic uproar begins: Paice and Glover set the pace, Jon Lord takes the initials and Ritchie Blackmore 'spreads the panic' with his marvelous guitar solo which takes your breath away (maybe the best solo on the album).
From the album a ballad is not absent and we can encounter it under the name of ''Wasted Sunsets''. I will not say nothing more but the fact that Gillan's performance is truly emotional on this one. The thing that impressed me on ''Hungry Daze'' is the two characteristics that the band inserted in the song without affecting it's flow. Despite the guitar solos we will run into a blistering drum solo and some neo-classical elements that reminds us of opera pieces. Lyrics are for once more fantastic since they refer to past stories and events.
As a general comment I would say that this is one of the best reunion albums in rock history. The specific line-up of the band is the best and shows it's class and levels. Imposing music and interesting lyrics at the album's length which make it one of my favourites.
No comments:
Post a Comment