Αν οι Captain Beyond συνέχιζαν με τους ρυθμούς που ξεκίνησαν με αυτο τον δίσκο-ντεμπούτο, τώρα θα μιλούσαμε για ένα θρυλικό συγκρότημα. Άλλωστε η σύνθεση της μπάντας ειχε όλα τα φόντα για να ειναι ενα σούπερ-γκρουπ: Rod Evans (ex-Deep Purple) στα φωνητικά, Larry ''Rhino'' Reinhardt και Lee Dorman (ex-Iron Butterfly) στην κιθάρα και στο μπάσο αντίστοιχα, ενώ με τον Bobby Caldwell (ex-Johnny Winter) να κάθεται πίσω απο τα ντραμς, έχουν όλα τα συστατικά για να αποτελούν ένα γερό σύνολο. Σιγουρα υπήρξαν και υπάρχουν πολλα συγκροτήματα που ξεκινούν με τις καλύτερες προσδοκίες και τελικά απογοητεύουν όπως και εγινε με τους Captain Beyond. Στην συγκεκριμένη περίπτωση ευτυχώς πριν να απογοητεύσουν πρόλαβαν να μας χαρίσουν ένα αξιοπρόσεκτο δίσκο. Μου ειναι δύσκολο να προσδιορίσω ακριβώς το είδος μουσικής αυτου του δίσκου αφού περιέχει χαρακτηριστικά ψυχεδελικού/blues/hard/acid και progressive ροκ. Με ενα προσεκτικό άκουσμα θα εξακριβωθεί από οποιονδήποτε.
Αξιοσημείωτο παντως χαρακτηριστικό ειναι η συνοχή που εχουν τα τραγούδια μεταξύ τους, πόσο μαλλον οταν ο δίσκος αυτος δεν ειναι μια concept δουλειά. Δεν θέλω να σχολιάσω ξεχωριστά τα τραγούδια γιατι ο συγκεκριμένος δίσκος πρεπει να ακουστεί στην ολότητα του αλλιως θα χαθεί το νόημα και μαζί πολλες από τις αρετές του. Εξάλλου ειναι ένα άλμπουμ 35 λεπτών και έχω την εντύπωση οτι θα περάσουν παρα πολύ γρηγορα για τον ακροατή. Τα ''Dancing Madly Backwards'', ''Armworth'' και ''Myopic Void'' που ειναι τα πρωτα τρια τραγούδια εισχωρούν το ένα μέσα στο αλλο και ειναι βασισμένα όλα στο ίδιο riff που εναλλάσεται ενδιάμεσα των τραγουδιών. Ετσι δημιουργείται μια τρομερή ομαλότητα που νομίζεις οτι ακους ενα τραγούδι ενω στην ακρίβεια ειναι τρια ξεχωριστά. Το ίδιο συναντάται σε ακόμα δύο περιπτώσεις: στα ''Thousand days of Yesterdays''/''Frozen Over''/''Time Since Come and Gone'' και στα ''I Can't Feel Nothing''/''As the Moon Speaks''/''Astral Lady''/''As the Moon Speaks (Return)''/''I Can't Feel Nothing (Part 2)''.
Το βρίσκω εξαιρετικά ιδιαίτερο και έξυπνο το γεγονος οτι η μπάντα επεξεργάστηκε τα τραγούδια με αυτο τον τρόπο αφού ουσιαστικά άνοιγαν 'ενότητες', δημιουργούσαν την κατάλληλη ατμόσφαιρα για να μπει το επόμενο κομμάτι, το τελείωναν και μετα επέτρεφαν για να κλείσουν τους ανοιχτούς λογαριασμούς που άφησαν. Γενικά ειναι ένας δίσκος πολύ groovy με όμορφα και συνάμα τεχνικά παιξίματα κυρίως στα ντραμς και απίθανες μελωδίες στις κιθάρες. Πιστευω οτι για να εκτιμηθεί η αξία του απο τον ακροατή πρεπει να ακούστει αρκετές φορες. Μπορει να μην εντυπωσιάσει απο την πρώτη φορα, αλλα νομιζω οσο θα αυξάνονται τα ακούσματα τοσο πιο σημαντικό θα γινεται.
Αξιοσημείωτο παντως χαρακτηριστικό ειναι η συνοχή που εχουν τα τραγούδια μεταξύ τους, πόσο μαλλον οταν ο δίσκος αυτος δεν ειναι μια concept δουλειά. Δεν θέλω να σχολιάσω ξεχωριστά τα τραγούδια γιατι ο συγκεκριμένος δίσκος πρεπει να ακουστεί στην ολότητα του αλλιως θα χαθεί το νόημα και μαζί πολλες από τις αρετές του. Εξάλλου ειναι ένα άλμπουμ 35 λεπτών και έχω την εντύπωση οτι θα περάσουν παρα πολύ γρηγορα για τον ακροατή. Τα ''Dancing Madly Backwards'', ''Armworth'' και ''Myopic Void'' που ειναι τα πρωτα τρια τραγούδια εισχωρούν το ένα μέσα στο αλλο και ειναι βασισμένα όλα στο ίδιο riff που εναλλάσεται ενδιάμεσα των τραγουδιών. Ετσι δημιουργείται μια τρομερή ομαλότητα που νομίζεις οτι ακους ενα τραγούδι ενω στην ακρίβεια ειναι τρια ξεχωριστά. Το ίδιο συναντάται σε ακόμα δύο περιπτώσεις: στα ''Thousand days of Yesterdays''/''Frozen Over''/''Time Since Come and Gone'' και στα ''I Can't Feel Nothing''/''As the Moon Speaks''/''Astral Lady''/''As the Moon Speaks (Return)''/''I Can't Feel Nothing (Part 2)''.
Το βρίσκω εξαιρετικά ιδιαίτερο και έξυπνο το γεγονος οτι η μπάντα επεξεργάστηκε τα τραγούδια με αυτο τον τρόπο αφού ουσιαστικά άνοιγαν 'ενότητες', δημιουργούσαν την κατάλληλη ατμόσφαιρα για να μπει το επόμενο κομμάτι, το τελείωναν και μετα επέτρεφαν για να κλείσουν τους ανοιχτούς λογαριασμούς που άφησαν. Γενικά ειναι ένας δίσκος πολύ groovy με όμορφα και συνάμα τεχνικά παιξίματα κυρίως στα ντραμς και απίθανες μελωδίες στις κιθάρες. Πιστευω οτι για να εκτιμηθεί η αξία του απο τον ακροατή πρεπει να ακούστει αρκετές φορες. Μπορει να μην εντυπωσιάσει απο την πρώτη φορα, αλλα νομιζω οσο θα αυξάνονται τα ακούσματα τοσο πιο σημαντικό θα γινεται.
1. Dancing Madly Backwards (4:02)
2. Armworth (1:48)
3. Myopic Void (3:31)
4. Mesmerization Eclipse (3:48)
5. Raging River of Fear (3:47)
6. Thousand Days of Yesterdays (Intro) (1:20)
7. Frozen Over (3:42)
8. Thousand Days of Yesterdays (Time Since Come and Gone) (4:00)
9. I Can't Feel Nothing (Part 1) (3:37)
10. As the Moon Speaks (0:56)
11. Astral Lady (1:14)
12. As the Moon Speaks (Return) (2:13)
13. I Can't Feel Nothing (Part 2) (1:14)
If Captain Beyond continued at the same levels as they did in their debut album, now we would be talking about a legendary band. Besides, the band's composition had the stature of a super-group: Rod Evans (ex-Deep Purple) on vocals, Larry ''Rhino'' Reinhardt and Lee Dorman (ex-Iron Butterfly) on guitars and bass respectively, while Bobby Caldwell (ex-Johnny Winter) was behind the drum set. Of course many bands existed (and continue to exist) that start their career with the greatest of expectations and eventually they disappointed. That was surely the case for Captain Beyond, however, before they let us down they managed to leave behind a remarkable album. It is extremely difficult for me to determine the exact genre of this album since it has a variety of characteristics ranging from psychedelic/blues/hard/acid and progressive rock and this can be ascertained by a careful hearing.
A remarkable characteristic of this album is that although it is not a concept one, the songs have a remarkable coherence between them. I don't want to comment on the individual songs because the specific work has to be heard in its completeness in order to be evaluated correctly. If not, the meaning and a lot of the virtues that the songs possess would be lost. ''Dancing Madly Backwards'', ''Armworth'' and ''Myopic Void'' which are the first three songs, segue each other and are all based on the same catchy riff which rotates in between the three. In this way, a tremendous smoothness is created and the listener thinks that it is one song while in reality are three individual ones. The same scene is met in another two instances between ''Thousand Days of Yesterdays''/''Frozen Over''/''Time Since Come and Gone'' and in ''I Can't Feel Nothing''/As the Moon Speaks''/''Astral Lady''/''As the Moon Speaks (Return)''/''I Can't Feel Nothing (Part 2)'', which basically are all the remaining songs.
I found the way that the band treated the songs extremely clever. They had managed to open 'themes' where they were setting up the scene, creating the atmosphere for the next song to enter, finish that song and then came back to finish what was left undone of the previous one. Overall, it's a very groovy album with skillful drums and at the same time beautiful guitar melodies. I believe that in order to be appreciated it has to be listened some times first. It may not impress from the first moment but I think that as long as you keep listening it becomes better and better.
