Bon Jovi - 7800 Degrees Fahrenheit (1985)

Genre: Rock / Hard Rock

Οι περισσότεροι ίσως γνωρίζουν τους Bon Jovi από τα Slippery When Wet, New Jersey και Keep the Faith. Οχι άδικα εξάλλου αφού εγιναν ευρύτερα γνωστοι κυρίως απο τα τρια προαναφερθέντα άλμπουμς και των επιτυχιών που πρόσφεραν. Εγω ομως θα πάω λίγο πιο πίσω και θα σταθώ στο 7800 Degrees Fahrenheit, που ειναι ενας άκρως υποτιμημένος δίσκος. Εν έτη 1985 και ένα χρόνο μετά την κυκλοφορία του ντεμπούτου τους, η μπάντα θέλωντας να μην χαραμίσει χρόνο μπαινει στο στούντιο για να ηχογραφήσει το δεύτερο της άλμπουμ. Το επακόλουθο ήταν ένας δίσκος με παρόμοια δυναμική και ύφος όπως του Bon Jovi αλλα με καλύτερα κομμάτια στο σύνολο του. Τσαμπουκαλεμένο ροκ από μια παρέα εικοσάρηδων με τζιν και μακριά μαλλιά που δεν σήκωναν τα πολλά πολλά. Ειναι το άλμπουμ χωρίς ερωτικά τραγούδια και διαφόρων ειδών μπαλάντες. Η στοιχομυθεία δεν ήταν και το ατού του Jon τον τότε καιρό, αλλα εν τουτοις έδιχνε να ειναι σε πάρα πολυ καλό δρόμο και αυτο διαπιστώνεται από τα υπέροχα τραγούδια του δίσκου. 

Η ζωντάνια στα ντραμς του Tico Torres ειναι το στοιχείο που κάνει το ''In and out of Love'' ένα υπέροχο κομμάτι και δίνει το έναυσμα για το τι θα επακολουθήσει στον δίσκο. Το ''Price of Love'' σε παρασύρει με το πιασάρικο εισαγωγικό σόλο στην κιθάρα, ενώ το ''Only Lonely'' σε μεθά από την μελωδικότητα του και το ρεφραίν που σιγουρα θα σιγοτραγουδήσεις αργότερα. Ο δυναμίτης που ακούει στο όνομα ''King of the Mountain'' ειναι ένα ισχυρό τραγούδι σε οτι αφορά δυναμισμό και ένταση, ενώ κάτι παρόμοιο γινεται και στο ''(I Don't Wanna Fall) to the Fire''. Από τα ''Silent Night'' και ''The Hardest Part is the Night'' αντιλαμβάνεται κανείς που ''πάτησε'' το συγκρότημα για να συνθέσει τις μπαλάντες του στις μετέπειτα κυκλοφορίες. Το ''Tokyo Road'' ειναι μια άλλη πολύ όμορφη σύνθεση στο σύνολο της με δυναμικά riffs και μια ερμηνεία που δίχνει πόσο λαμπρό μέλλον εχει ο Jon ως frontman. Το ''Secret Dreams'' βασίζεται στην μελωδία των πληκτρών που δίνουν μια δική τους ομορφιά στον ήχο των Bon Jovi.


Στην γενική εικόνα, το άλμπουμ αυτο φωνάζει ακράδαντα οτι οι Bon Jovi ειναι ένα ακατέργαστο διαμάντι που με την σωστή δουλειά μπορουν εύκολα να μπουν σε τροχιά επιτυχίας. Πράγματι όπως αποδείχτηκε με το πέρασμα των χρόνων. ήρθαν και πιο εμπορικοί δίσκοι κεφαλαιοποιώντας έτσι την δημοτικότητα της μπάντας ως ένα λαμπρό ροκ συγκρότημα.

1. In and Out of Love (4:26)

2. The Price of Love (4:14)

3. Only Lonely (5:02)

4. King of the Mountain (3:54)

5. Silent Night (5:08)

6. Tokyo Road (5:42)

7. The Hardest Part is the Night (4:25)

8. Always Run To You (5:00)

9. (I Don't Wanna Fall) to the Fire (4:28)

10. Secret Dreams (4:54)

Most people might know Bon Jovi from Slippery When Wet, New Jersey and Keep the Faith. Not unsurprisingly though, since they became widely famous during these three previously mentioned albums and the hits they offered. I would go a step back and concentrate on 7800 Degrees Fahrenheit a totally underrated album. It is 1985 and it's been a year since the band had their debut album released. Not wanting to waste any more time they go straight into the studio to record their follow-up album. The outcome is an album with the same power and tone like Bon Jovi but with better songs in it's total. A ballsy attitude by a bunch of twenty-year old mates with tight jeans and long hair who do not take much. It is the album with no love songs and other kind of ballads, just straight rock music. Lyrics are not Jon's strong point at that time, however he was showing signs that he was following the right path.


Tico Torres's livelihood in his drum playing is the fact that makes ''In and Out of Love'' a great song and gives the spark for great things to come. ''Price of Love'' seduces with it's catchy intro solo on guitar, while ''Only Lonely'' intoxicates the listener with it's melody and chorus. The dynamite ''King of the Mountain'' is a forceful song in regards to power and intensity, whilst ''(I Don't Wanna Fall) to the Fire'' is something very close as well. I believe that ''Silent Night'' and ''The Hardest Part is the Night'' are two songs which underpin the inspiration behind the numerous ballads which came later on from the band. ''Tokyo Road'' is another great composition with powerful riffs and with Jon's outstanding performance shows his potentials as a frontman. ''Secret Dreams'' is based on the melody laid down by the keyboards, which give their own distinct beauty on Bon Jovi's sound. 


Overall, this album ''shouts'' that Bon Jovi is a band with great potentials and if handled properly they would surely find success. Indeed, through the passage of years the band became more commercial and they managed to capitalize their publicity and thus turned to a great rock band.

Iron Butterfly - Heavy (1968)

Genre: Psychedelic/Acid Rock 

Αναμφισβήτητα ένας δίσκος ορόσημο θα τον χαρακτήριζα για την ιστορία της ροκ μουσικής. Ίσως όχι ο καλύτερος τους δίσκος αλλα σίγουρα ο σημαντικότερος τους. Απλότητα, λιτότητα και αυθεντικότητα ειναι τα βασικά στοιχεία αφού τα τραγούδια ειναι σύντομα σε διάρκεια. Από τα πρώτα ακούσματα μπορει να καταλάβει κάποιος ότι πρόκειτε για κάτι καινούργο (την τότε εποχή). Ο δίσκος χαρακτηρίζεται ως ψυχεδελικό ροκ και όχι άδικα. Ήταν η πρώτη φορά που κάτι στον χώρο της ροκ χαρακτηριζόταν ως ''heavy'' και όντως ειναι κατι το διαφορετικό. Ο Doug Ingle συνθέτει μουσικά τα περισσότερα τραγούδια του δίσκου και ειναι ο κύριος τραγουδιστής (εκτός από πληκτράς) και από αυτο τον δίσκο αρχίζει να παίρνει την μουσική του ταυτότητα το συγκρότημα. Δεν θα κρύψω ότι ακούγοντας την μελωδία του πρώτου κομματιού (''Possession'') υπολόγισα ότι θα ακολουθούσε ένας μελωδικός δίσκος και δεν έκανα λάθος. Το επόμενο τραγούδι (''Unconscious Power'') ειναι πιο ανεβασμένο σε οτι αφορά το tempo, και βασίζεται κυρίως στο riff της κιθάρας και των πλήκτρων. Τα ''Get out of my life, woman'', ''Gentle as it may seem'', ''Look for the sun'' έχουν ένα πιο groovy ρυθμό και η κιθάρα και τα πλήκτρα αφήνουν το στίγμα τους με τα δικά τους ανεξάρτητα solos. Το αρμονικό και πιο ήρεμο ''So-Lo'' ειναι ένα από τα κομμάτια που δεν τραγουδά ο Ingle και μπορει κάπως να ξεχωρίσει. To ''Stamped Ideas'' ειναι το τραγούδι που ειναι εντελώς ξεχωριστό από τα υπόλοιπα του δίσκου και ξεφεύγει από την όλη εικόνα αφού ειναι πιο εύθυμο αλλα μπορει να χαρακτηριστεί ως μία καλή προσθήκη αφού τα όμορφα solos της κιθάρας και των πλήκτρων δεν λείπουν από το κομμάτι. Το ''Fields of Sun'' ειναι και αυτο από τα ''δυνατά'' σημεία του δίσκου κατά την ταπεινή μου άποψη αφού συνδυάζει όμορφα lyrics και μελωδικότητα που οδηγούν στην κορύφωση κάπου στο μέσο του τραγουδιού όπου θα συναντήσουν τα ψηλά φωνητικά και θα χαρίσουν ένα πολύ ωραίο άκουσμα. Τέλος το συγκρότημα θα μας αφήσει με το ευφυές (ως ιδέα) ορχηστρικό ''Iron Butterfly Theme''. Το χαραχτηρίζω ως ευφυές γιατι η ιδέα πίσω από το κομμάτι ειναι η αναπαράσταση του κύκλου ζωής μιας πεταλούδας.
Γενικά στον δίσκο δεν παρουσιάζονται εκτενή solos και τζαμαρίσματα που θα σε κουράσουν, ούτε και ακουστικά κομμάτια που θα σε συγχύσουν ως προς το στύλ και την ταυτότητα της μπάντας. Κατά την άποψη μου στον δίσκο ξεχωρίζουν ιδιαίτερα τα πλήκτρα αφού δένουν άψογα με την φωνή του Ingle ο οποίος αρχίζει να διαμορφώνει το άκουσμα των Iron Butterfly. Για κάποιον που δεν ειναι συνηθισμένος σε ροκ ακούσματα εποχής late-60s ο δίσκος ίσως χρειαστεί 2-3 ακούσματα.

Προσωπικά αγαπημένα/αξιοσημείωτα κομμάτια: ''Possession'', ''Unconscious Power'', ''Get out of my life woman'', ''So-Lo'', ''Fields of Sun'', ''Iron Butterfly Theme''.

1. ''Possession'' (2:45)

2. ''Unconscious Power'' (2:32)

3. ''Get Out of My Life, Woman'' (3:58)

4. ''Gentle As It May Seen'' (2:25)

5. ''You Can't Win'' (2:41)

6. ''So-Lo'' (4:05)

7. ''Look For The Sun'' (2:14)

8. ''Fields of Sun'' (3:12)

9. ''Stamped Ideas'' (2:08)

10. ''Iron Butterfly Theme'' (4:34)

Undeniably a trademark album in the history of rock music. It's not the best album of the band but surely their most important one. Simplicity and originality are the main characteristics since songs have a short duration. From a first hearing, someone can understand that it was something new at that point in time. The album is characterised as 'psychedelic' rock and it's influenced by the music and the psychedelic spirit of the era. It was the first time that something in the music industry was called 'heavy'. 

Despite being the main composer, Doug Ingle was also the keyboardist and vocalist of the band and from this album and on the music identity of Iron Butterfly is starting to take shape. I will not hide from you that when I first heard ''Possession'' I understood that a melodic album would follow. Next song, ''Unconscious Power'' has a faster tempo and is based on a combination of the guitar's riff and the keyboards. ''Get out of my life, woman'', ''Gentle as it may seem'' and ''Look for the sun'' have a more groovy rhythm and leave their trademarks with their own solos. One of the songs that I can somehow pick out from those that Ingle is not on the vocals is ''So-Lo''. ''Stamped Ideas'' is the song that its completely different from the others and slips from the overall picture of the album since it is somehow cheerful. However, it cannot be criticized as a bad addition to the album since we can find beautiful guitar and keyboard solos again. In my opinion ''Fields of Sun'' is one of the strong points in the disc since it combines lovely lyrics and a melody that will lead to the climax somewhere in the middle of the song where the high vocals are waiting to give a nice ending. Lastly, the band will close the album with the instrumental anthem ''Iron Butterfly Theme''. I have found the concept of the song a very brilliant idea, since it tries to portray the life cycle of a butterfly. 

Generally, there are not lengthy solos or jamming that would 'exhaust' the listener. In addition, there is not any acoustic song on the album that will make you question the band's identity. In my opinion, the instrument that distinguishes on the album is the keyboards since they bind excellently Ingle's voice, who starts to shape Iron Butterfly's sound.

Boston - Boston (1976)

Genre: Rock

Πολλά συγκροτήματα θα ήθελαν να ντεμπουτάρουν με τον τρόπο που το πέτυχαν αυτο οι Boston. Νούμερο 3 στο Billboard των charts στην Αμερική και μετά από τρεις μήνες χρίζεται πλατινένιο. Το 2003 έγινε το δεύτερο πιο πολυπλατινένιο (ντεμπούτο) άλμπουμ όλων των εποχών (17 φορές). Ο ιθύνων νους πίσω από αυτο το αριστούργημα ονομάζεται Tom Scholz. Κιθαρίστας, πληκτράς, συνθέτης και παραγωγός, ήταν αυτος που έπαιξε όλα τα όργανα στα αρχικά demos (πλην των ντραμς), τα οποία ηχογράφησε ο ίδιος στο δικό του υπόγειο στούντιο. Φυσικά δεν μπορώ να παραλείψω και τον Brad Delp στα φωνητικά ο οποίος έχει μια ξεχωριστή χροιά στην φωνή του η οποία ταιριάζει άψογα στο στυλ της μουσικής του Scholz και ειναι ο καταλληλότερος για να εκφράσει τα μηνύματα των τραγουδιών.

Σαν γενική εικόνα, θα έλεγα ότι ειναι ένα χαρούμενο άλμπουμ και προσπαθει να περάσει αισιόδοξα και αγνά μηνύματα, κάτι που δύσκολα θα βρει κάποιος στο σύνολο του σε ένα άλμπουμ τις μέρες μας. Αυτο φαίνεται όχι μόνο στους στίχους των περισσότερων τραγουδιών, αλλά και στην μουσική που κρατά σε όλη την διάρκεια τα ίδια τέμπο με εξαίρεση το τελευταίο κομμάτι. Καθόλου πολύπλοκη μουσική, όμορφα riffs, θαυμάσια φωνητικά και ένα υπέροχο πάντρεμα των τριων.

Ο δίσκος ξεκινά με το πασίγνωστο - και ένα από τα τρια singles - το ''More than a feeling''. Πιστεύω οτι από το συγκεκριμένο τραγούδι μπορεί κάποιος να καταλάβει το πόσο καλός τραγουδιστής ειναι ο Brad Delp αφού 'ανεβαίνει' σε διάφορα επίπεδα και μάλιστα κάποια από αυτα ειναι αρκετά ψηλά. Αρκετά μεγάλο ειναι και το ποσοστό των τραγουδιών του δίσκου που σκιαγραφούν την συγκεκριμένη φάση της ζωής του Scholz όπως και των υπολοίπων που φαίνεται να ζουν στον δικό τους κόσμο μέσα από το συκρότημα. Μέσα από τους στίχους των ''Piece of mind'', ''Rock & Roll band'' και ''Hitch a ride'' ο Scholz μας παρουσιάζει συνετά και χωρίς καμία υπερβολή  την ζωή, τις συνήθειες, τις δυσκολίες και τις εμπειρίες από την ζωή στο συγκρότημα.  Προσωπικά αυτο που πιστεύω οτι αντικατοπτρίζει πλήρως την εικόνα ειναι το ''Rock & Roll band'', στο οποίο παρότι ειναι πολύ σύντομο σε διάρκεια, ο Scholz αφήνει το στίγμα του με τα υπέροχα και σύντομα σόλα του τόσο στην μέση όσο και στο τέλος του κομματιού.  Το πιο 'αδύνατο' σημείο πιστεύω στο άλμπουμ ειναι το ''Something about you'', αλλα λόγω του ότι κινείται στο ίδιο tempo με τα άλλα κομμάτια το βοηθά να ειναι προσιτό στο άκουσμα. Το συγκρότημα φαίνεται να ρίχνει ταχύτητες και το τελευταίο τραγούδι στον δίσκο ''Let me take you home tonight'' ειναι ήρεμο στην πιο μεγάλη του διάρκεια με αρκετά όμορφα σόλο της κιθάρας αλλά στο τελευταίο λεπτό, 'ανεβαίνει' και  κλείνει τον δίσκο στο συνηθησμένο tempo. Τελευταίο άφησα το άσμα που ακούει στο όνομα ''Foreplay/Long time'' επειδή πιστεύω ειναι η καλύτερη στιγμή στον δίσκο. Παρόλη την μεγάλη του διάρκεια (σχεδόν 8 λεπτά) πιστεύω οτι ειναι το αποκορύφωμα και δίχνει την μαεστρία του Scholz ως συνθέτης. Το τραγούδι χωρίζεται σε δύο μέρη: το ''Foreplay'' που ειναι ένα instrumental σόλο/εισαγωγή στο οποίο τα πλήκτρα και το μπάσο συνδυάζονται για να χαρίσουν μια εκπληκτική μελωδία και να σε προετοιμάσουν για το δεύτερο μέρος, το ''Long time''. Ειδικά σε αυτο το κομμάτι πιστεύω οτι γίνεται το καλύτερο πάντρεμα των οργάνων με τα πλήκτρα να θέτουν το σκηνικό και την κιθάρα με τα υπέροχα σόλα και την αξιοθαύμαστη φωνή του Delp να δίνουν ρεσιτάλ.




Προσωπικά αγαπημένα/αξιωσημείωτα κομμάτια: ''More than a feeling'', ''Foreplay/Long Time'', ''Rock & Roll Band'', ''Piece of Mind''

 1. ''More Than A Feeling'' (4:43)

2. ''Piece of Mind'' (5:09)

3. ''Foreplay/Long Time'' (7:44)

4. ''Rock & Roll Band'' (3:04)

5. ''Smokin''' (4:22)

6. ''Hitch A Ride'' (4:13)

7. ''Something About You'' (3:51)

8. ''Let Me Take You Home Tonight'' (4:44)

Many bands would like to have a similar debut like that of Boston's. Number 3 at US Billboard charts, and a certification as platinum three months later. In 2003, it became the second most platinum debut album of all time (x17 platinum). The mastermind behind this work of art is called Tom Scholz. A guitarist, keyboardist, composer and producer, Scholz was the one who played all the instruments (except drums) on the initial demo recordings which took place in his basement studio. Of course, I cannot pass by and not mention Brad Delp on vocals, a singer with such a special tone on his voice which matches excellently on the style of music crafted by Scholz. I would argue that at that point in time, he was one of the only vocalists in the music industry who could express the messages that Scholz wanted to pass through his songs. 

The album starts with the well-known (and one of the three singles) ''More Than A Feeling''. I believe that from this first song, someone can understand how good singer Brad Delp is, since his voice reaches very high levels. Also notable is the fact that a big percentage of the songs in the album sketch the life of Scholz and the others at the specific point in time, which they live in their own 'rock and roll fantasy'. Through the lyrics of ''Piece of Mind'', ''Rock & Roll Band'' and ''Hitch a Ride'', Scholz prudently and without any exaggeration presents us the life, the habits, the difficulties and the experiences of being in a band. Personally the song that I believe is fully reflecting this image is ''Rock and Roll Band'', a song in which Scholz leaves his trademark with the magnificent (but short) solos in the beginning and in the end of it. 

I had found ''Something About You'' the weakest song of the album, but because of the fact that it moves at the same tempos as the other songs it is very approachable for the listener. It seems that the band decides for a moment to slow down and although ''Let Me Take You Home Tonight'' starts as a peaceful and calm song with beautiful guitar solos, during the last minute the tempo again increases and closes the album at the same levels. I have left on purpose the hymn called ''Foreplay/Long time'' in the end because in my humble opinion is the best moment on the album. Despite it's long duration (almost 8 minutes) I believe that is the climax of the disc and it's the evidence of Scholz's mastery as a composer. The song is divided into two parts: ''Foreplay'' which is an instrumental solo/intro in which the bass and the keyboards are combined magnificently to give an enormous melody and prepare the listener for the second part, ''Long time''. In this part especially I believe that the combination of the instruments is perfect, with keyboards setting the background with the guitar solos being in line with Delp's wonderful voice, deliver a worth-noting outcome. 

As a general comment, I would describe it as a good-tempered album that tries to pass pure and optimistic messages to it's listeners. This can be seen not only to the lyrics of the majority of the songs, but also to the music which keeps the same tempo throughout the whole album (with an exception only to the last song), creating a 'marriage' between simple music, beautiful riffs and lovely vocals.

The Firn - The Firm (1985)

Genre: Rock


Aκούγωντας την σύνθεση αυτου του συκγροτήματος κάποιος καταλαβαίνει αμέσως οτι πρόκειται για ένα σουπερ-γκρουπ: Paul ''The Voice'' Rodgers στα φωνητικά (πρώην-Bad Company, Free), Jimmy Page (πρώην-Led Zeppelin) στις κιθάρες, Chris Slade (πρώην-Uriah Heep) στα τύμπανα και τον Tony Franklin στο μπάσο δημιουργούν (έστω και για μικρό χρονικό διάστημα) τους The Firm.Όπως φάνηκε, ο δίσκος δεν έτυχε της απετούμενης ανταπόκρισης από το κοινό και έμεινε στο περιθώριο. Άδικα όμως γιατι κατά την άποψη μου ειναι ένας αξιόλογος δίσκος γιατι από μια τέτοια δουλειά μπορει κάποιος να καταλάβει το επίπεδο κάποιου συνθέτη/μουσικού αφού ξεφεύγει από το συγκρότημα που διακρίθηκε και χαράζει την δική του πορεία και εκεί κρίνεται αν αξίζει ή όχι. 

O δίσκος ξεκινά με το αξιόλογο ''Closer'' και δίχνει τις διαθέσεις και τους προσανατολισμούς της μπάντας. Εκτός από τα τέσσερα βασικά όργανα, ειναι μόνο το τραγούδι που περιλαμβάνει τρομπέτα και σαξόφωνο σε ικανοποιητικά επίπεδα που δεν θα κουράσουν τον ακροατή. Αυτο που προσέχει κανείς από αυτο το τραγούδι ειναι η έμφαση που δίνεται κυρίως στο μπάσο, αφού η ένταση του ειναι ελαφρώς ανεβασμένη από τα άλλα όργανα και ειναι εκείνο που τραβά τις κατευθυντήριες γραμμές και όχι η κιθάρα του Page. Στο ''Make or break'' το μόνο αξιόλογο στοιχείο που θα κρατούσα ειναι ο παλιός καλός Page που με τα όμορφα του σόλο δίνει χρώμα στο τραγούδι και το κάνει ενδιαφέρον. Τα ''Radioactive'' και ''Money Can't Buy'' ειναι τα δύο τραγούδια που φέρουν την σφραγίδα 'Paul Rodgers'. Ακούγωντας τα κάποιος καταλαβαίνει αμέσως το στυλ και τις επιρροές του Paul, αφου θυμίζουν έντονα τις Bad Company εποχές. Πιστεύω οτι το cover του ''You've Lost That Lovin' Feeling'' ειναι το πιο αδύνατο κομμάτι στο άλμπουμ αφού ήταν εντελώς αχρείαστο και εκτός της όλης εικόνας. Το ''Someone to Love'' πιστεύω ειναι το κομμάτι που συνδυάζει όλα τα θετικά στοιχεία που προσφέρει το κάθε μέλος ξεχωριστά και το κάνουν ένα από τα αγαπημένα μου στο άλμπουμ: δυναμικός και groovy ρυθμός στο μπάσο, περίτεχνα σόλο που φέρουν την υπογραφή του Page, ένας σταθερός Chris Slade πίσω από τα τύμπανα και ένας παθιασμένος Paul Rodgers. Ένα ακόμα τραγούδι που στέκεται αντάξιο στον δίσκο ειναι και το ''Satisfaction Guaranteed''. Ένα μετρίου-τέμπο τραγούδι όπου τα blues-style σόλο του Page θα έρθουν να δέσουν με την μελωδική φωνή του Rodgers. Ο δίσκος κλείνει με το ''Midnight Moonlight'', ένα τραγούδι βγαλμένο από τους Led Zeppelin αφού ήταν ένα μισοτελειωμένο κομμάτι απο τις ηχογραφήσεις του Physical Graffiti. Προσωπικά εκτιμώ πολυ τον Rodgers σαν συνθέτη και τραγουδιστή και ειναι ψηλά στην λίστα με τους αγαπημένους μου, αλλά πιστεύω οτι το συγκεκριμένο τραγούδι 'φωνάζει' Led Zeppelin όχι μόνο στα φωνητικά αλλα και στην μουσική. Κατά την άποψη μου πιστεύω επίσης οτι ειναι περιττά τα φωνητικά προς το τέλος του κομματιού και εν μέρη το φθείρουν.


Προσωπικά αγαπημένα/αξιοσημείωτα κομμάτια: ''Close'', ''Someone to Love'', ''Satisfaction Guaranteed''
 

1. ''Closer'' (2:53)

2. ''Make or Break'' (4:21)

3. ''Someone To Love'' (4:53)

4. ''Together'' (3:54)

5. ''Radioactive'' (2:49)

6. ''You've Lost That Lovin' Feeling (4:32)

7. ''Money Can't Buy'' (3:34)

8. ''Satisfaction Guaranteed'' (4:10)

9. ''Midnight Moonlight'' (9:13)

When someone hears the lineup of this group, immediately understands that he has fallen onto a supergroup: Paul ''The Voice'' Rodgers on vocals (ex-Bad Company, Free), Jimmy Page (ex-Led Zeppelin) on guitars, Chris Slade on drums (ex-Uriah Heep) and bass player Tony Franklin. These four consisted for a short period of time the band 'The Firm'. As it seems from the album sales and popularity, fans did not response positively on this co-operation and left them on the sideline. I believe it was a bit unfair though because it is a remarkable effort and such projects can identify the strengths and the limitations that an artist has, since moving from his previous successful band. It is the point where the artist will be put under the microscope and he will be judged thoroughly. 

The album opens with the adorable ''Closer'' and shows the music directions of the band. Besides the four main instruments, this is the only song which includes a trumpet and a saxophone on decent levels that will not bore the listener. A notable characteristic of this song is the emphasis that is given mainly on the bass, since it is the instrument which draws the lines and not Page's guitar. The only worth mentioning fact on ''Make or Break'' are Page's good old solo-style playing which give a different color to the song. ''Radioactive'' and ''Money Can't Buy'' are the two songs on the album that have the trademark 'Paul Rodgers'. A brief listening is enough for someone to comprehend the music style and influences of Paul, since the remind Bad Company years. I believe that ''You've Lost That Lovin' Feeling'' cover is the weakest point on the album since it was needless and completely out of the album's overall picture. I sense that ''Someone to Love'' is the track that combines every good aspect of what the individual members can contribute to the band: powerful and groovy bass lines, fancy solos which have the signature of Page, a solid and skillful Chris Slade and a passionate Paul Rodgers. Another song that stands strong on the album is ''Satisfaction Guaranteed''. A medium-tempo song where Page's blues-style solos are tied up with Rodgers melodic voice. 

The album closes with ''Midnight Moonlight'', a song which comes straight from Led Zeppelin since it was an unfinished work from Physical Graffiti's recording. Personally I admire and respect Rodgers as a composer and he is high on my list of favorable vocalists, but the specific song needs his Robert Plant and Led Zeppelin. In addition, I found the backing vocals to the end of the song useless enough to wear it out. All in all, a decent effort that has to be heard because of such a line-up.

Bad Company - Bad Company (1974)

Genre: Classic Rock

Πιστεύω οτι το συγκεκριμένο συγκρότημα αποτελεί ορόσημο στο χώρο και το όνομα του ειναι συνώνυμο με τον όρο ''κλασσικό'' ροκ. Το Bad Company άφησε το στίγμα του και ειναι μια κληρονομιά που άφησε πίσω του το τεράστιο αυτο συκρότημα. Μία μπάντα που άντεξε στο πέρασμα του χρονού και σίγουρα έπαιξε τεράστιο ρόλο ο συγκεκριμένος δίσκος. Σημαντικό ρόλο βέβαια έπαιξε και η σύνθεση του group αφού οι Paul Rodgers και Simon Kirke προέρχονταν από τους ήδη αναγνωρισμένους Free, ο Mick Ralphs από τους Mott the Hoople και ο Boz Burrell από τους τεράστιους King Crimson φέρνωντας ο καθένας μαζί του οχι μονό την ιστορία από το προηγούμενο σχήμα του αλλά και την προσωπική δημιουργικότητα τους. Εξίσου σημαντικό ειναι και το γεγονος οτι χρέη μάνατζερ είχε αναλάβει ο οξύς και αδίστακτος Peter Grant ο οποίος ευθύνεται σε μεγάλο βαθμό για την καριέρα και φήμη των Led Zeppelin.

Καλαίσθητα ρεφραίν, μέτριες ταχύτητες, ακαταμάχητες μελωδίες και soul/country/blues παιξίματα ειναι τα κυρίαρχα χαρακτηριστικά σε αυτο τον πολυπλατινένιο δίσκο. Αυτα ειναι και τα στοιχεία που θα κρατήσουν οι Bad Company και στις επερχόμενες τους δουλειές άλλωστε και θα τους καθιερώσουν ψηλά στο βάθρο της ροκ. Εκτός από τα κάπως αδύνατα (κατά την άποψη μου) ''Don't Let Me Down'' και το ''The Way I Choose'' τα υπόλοιπα έξι τραγούδια του άλμπουμ ειναι εκπληκτικά. Το άνοιγμα στον δίσκο γινεται με το μεγαλεπήβολο ''Can't Get Enough'' το οποίο θέτει τις βάσεις για το τι θα ακούσουμε στην συνέχεια, ενώ ακολουθεί το κλασσικό ''Rock Steady'' και το θυελλώδης ''Ready for Love'' με το πιασάρικο ρεφραίν. Το ''Movin' On'' με το blues/country riff στην κιθάρα που μένει εύκολα στον ακροατή  ειναι ένα ακόμα καλό σημείο στον δίσκο όπως και η κιθαριστική μπαλάντα ''Seagull'. Κορυφαία στιγμή πιστεύω ειναι το ομώνυμο τραγούδι ''Bad Company'' μία τεράστια σύνθεση με πολλη έμπνευση και πιανιστική αρμονία η οποία νομίζω ειναι από τις καλύτερες στην ιστορία του συγκροτήματος. Συνολικά ένας δίσκος λυτός, συνετός και χωρίς καμία προσπάθεια επίδειξης ή εντυπωσιασμού από το συκρότημα που μένει αξέχαστος.

  

1. Can't Get Enough (4:16)

2. Rock Steady (3:46)

3. Ready For Love (5:01)

4. Don't Let Me Down (4:22)

5. Bad Company (4:50)

6. The Way I Choose (5:05)

7. Movin' On (4:21)

8. Seagull (4:06)

I believe that this band is a trademark in rock music and it's name is synonymous to the ''classic rock'' term. Bad Company left it's spot on rock music's map and it's a pleasant heritage that this great band left us behind. A band that stood the passage of time and undeniably this album played a decisive role for it. Undoubtedly a key factor was that Paul Rodgers and Simon Kirke came from the already established Free, Mick Ralphs from Mott the Hoople and Boz Burrell from glorious King Crimson. They did not only brought their previous success with them but also their individual creativity. Another important fact was that the ferocious Peter Grant, the guy behind Led Zeppelin's success undertook the role of the manager.

Aesthetic refrains, mid-tempos and soul/country/bluesy mesmerizing melodies are the main ingredients of this multi-platinum album. Besides, these are all the characteristics that Bad Company kept for their forthcoming albums and that is why they were put on the classic rock map. Apart from the weak (in my opinion) ''Don't let me Down'' and ''The Way I Choose'' the rest of the songs are simply magnificent. The ambitious opening track ''Can't Get Enough'' sets the foundations of what you will hear next on the album, while the classic ''Rock Steady'' and ''Ready for Love'' with it's catchy chorus follow. ''Movin' On'' with it's bluesy/country riff is another nice moment as well as the acoustic ballad ''Seagull''. Top track on the album I find ''Bad Company'', a very inspiring song with a lot of harmony which is one of the best songs in the bands history.

Overall, a discreet album with no indication or attempts for show-off and impressiveness that remains unforgettable.

YES - 90125 (1983)

Genre: Progressive Rock

Το άλμπουμ αυτο σηματοδότησε την επιστροφή δύο μελών του συγκροτήματος: του Jon Anderson (φωνητικά) ο οποίος αποχώρησε από την μπάντα το 1980, και του Tony Kaye (πλήκτρα) ο οποίος επανήλθε στην μπάντα μετά την φυγή του από τον πρώτο δίσκο. Δικαίως χαρακτηρίζονται ως πρωτοπόροι του στύλ αλλά δεν θα περιέγραφα τον συγκεκριμένο δίσκο ως ένα 100% progressive. Ασφαλώς έχει χαρακτηριστικά από progressive rock, αλλά αν κάποιος ακούσει προηγούμενες κυκλοφορίες της μπάντας όπως 'Close to the Edge' και 'Tales from Topographic Oceans' θα δει τεράστια διαφορά όχι μόνο στην διάρκεια των τραγουδιών αλλά και στην πολυπλοκότητα τους. Κατ' ακρίβεια στο '90125' οι YES παρουσιάζουν μία πιο pop-mainstream εικόνα κάτι που δεν αρέσει στους φανατικούς οπαδούς της μπάντας. Προσωπικά δεν με χάλασε καθόλου, αντιθέτως βρήκα πολύ ενδιαφέρον το συγκεκριμένο άλμπουμ, αφού αφήνει στην άκρη του πειραματισμούς και τις ακουστικές εξερευνήσεις και μπαίνει κατευθείαν στην ουσία. Πιστεύω οτι όχι μόνο ειναι ένα ξεχωριστό άλμπουμ για το συγκρότημα αλλα και ένας υπέροχος δίσκος από την συγκεκριμένη δεκαετία. Το συγκεκριμένο άλμπουμ πιστεύω μπορεί πολύ εύκολα να ειναι η αρχή για ένα άτομο που δεν έτυχε να ακούσει τους YES πιο πριν και να ειναι το έναυσμα για την ανεύρεση άλλων υπέροχων κομματιών, όπως έτυχε και στην δική μου περίπτωση.   
Το άνοιγμα του δίσκου γίνεται με το ''Owner of a Lonely Heart'', το πιο εμπορικό ίσως κομμάτι από τα οχτώ. Το πιασάρικο ρεφραίν, το περίτεχνο σόλο στην κιθάρα και ο όμορφος ρυθμός που κρατά ο Squire στο μπάσο ειναι τα χαρακτηριστικά που ξεχώρισα προσωπικά. Το ''Hold On'' ειναι ένα κομμάτι με ωραία μελωδία το οποίο αν είχε πιο αργό τέμπο ίσως να ήταν μια συνηθισμένη μπαλάντα. Αντιθέτως το συγκρότημα διαλέγει να ακολουθήσει μία μέση λύση αφού υπάρχουν διάφορες εναλλαγές και παύσεις κάνοντας το έτσι αρκετά ενδιαφέρον. Ακολουθεί το ''It Can Happen'' το οποίο ειναι και το αγαπημένο μου από τον δίσκο. Ο Chris Squire αφήνει από νωρίς το στίγμα του στο τραγούδι αφού από τα πρώτα λεπτά ξεκινά να βάζει τις δικές του 'πινελιές' με το μπάσο, με συμπαίκτη τον Tony Kaye και το αρμονικό του παίξιμο στα πλήκτρα. Χαρακτηριστικό σε αυτο το τραγούδι θα έλεγα ειναι το παίξιμο και ο ήχος στην κιθάρα του Trevor Rabin, καθώς πολλά σημεία του τραγουδιού θυμίζουν πάρα πολύ τους Pink Floyd και το The Wall χωρίς να θέλω σε καμία περίπτωση να μειώσω την αξία τους YES σε αυτο το αριστούργημα. 
Το τέταρτο κομμάτι ειναι το ''Changes'' το οποίο ξεκινά με μια χαρακτηριστική-YES εισαγωγή και ειναι από τα σημεία που ξεχωρίζουν στο άλμπουμ. Πολύ καλή απόδοση του τραγουδιού από τον Anderson στα φωνητικά αφού πιστεύω οτι αυτο ειναι ένα από τα κομμάτια στο δίσκο που παρουσιάζουν την αξία του. Το βρίσκω ένα κομμάτι με απίστευτη ροή που παρόλο οτι ειναι από τα πιο εκτενή στο δίσκο, τελειώνει πριν το καταλάβεις. Το ''Cinema'' ειναι το ορχηστρικό κομμάτι του δίσκου που δεν έχει να προσφέρει κάτι το αξιόλογο κατα την άποψη μου. Το ''Leave It'' ακολουθεί με εντελώς διαφορετικό προσανατολισμό από το ''Cinema'' και ειναι ένα χαρακτηριστικό radio-friendly τραγούδι. Δεν θα κρύψω οτι η μελωδία του ''Our Song'' είναι από τις πιο ευχάριστες στιγμές στον δίσκο και μπορεί εύκολα να αποτυπωθεί στο μυαλό κάποιου. Εκπληκτικό για άλλη μια φορά το παίξιμο του μπάσου και των πληκτρών που τα θεωρώ τα κορυφαία όργανα στον δίσκο. 
Αν κάποιος ακούσει το ''City of Love'' αποκλειστικά από τον δίσκο θα έλεγα οτι θα ξεγελαστεί επειδή έχει ενα πιο 'βαρετό' ήχο και στυλ σε σχέση με ότιδηποτε αλλο στο άλμπουμ. Αξιόλογο ρεφραίν και όμορφα background-φωνητικά τα κύρια στοιχεία. Ο δίσκος κλείνει με το ''Hearts'', ένα συμπαθητικό prog-κομμάτι που συνδυάζει διάφορα στοιχεία που συναντούμε στην ολοκληρωτική εικόνα του άλμπουμ και φέρουν την σφραγίδα ''YES''.


Προσωπικά αγαπημένα/αξιοσημείωτα κομμάτια: It Can Happen, Our Song, Changes

1. Owner Of A Lonely Heart (4:30)

2. Hold On (5:18)

3. It Can Happen (5:29)

4. Changes (6:20)

5. Cinema (2:07)

6. Leave It (4:14)

7. Our Song (4:18)

8. City Of Love (4:52)

9. Hearts (7:43)

The specific album marked the return of two ex-members of the band: Jon Anderson (vocals) who left the band in 1980 and Tony Kaye (keyboards) who returned to the band after his previous withdrawal. The band is fairly characterised as pioneers of this music style, but I would not describe this album as a 100% progressive one. It surely has pure progressive rock characteristics, however, listening to previous albums such as 'Close to the Edge' and 'Tales from Topographic Oceans' someone can understand a huge difference not only to the duration of the songs but also to their complexity. In fact in this album, Yes present a pop-mainstream image, something that is not very acceptable by their hardcore fans. Personally, I did not mind at all at this change. In contrast I found it very interesting since it leaves behind any experimentations and music explorations and focuses on the main point: to produce nice music. I believe that this is not only a special album for the band, but also a great album of the 80s. I think that it is a nice example for someone who has not experienced YES sound before and it is a good starting point for exploring deeper on the YES vault, the situation that I went through.

The album's opening track ''Owner of a Lonely Heart'' is probably the most commercial of the eight. The catchy chorus, guitar's solo technicality and the beautiful groove by Squire on the bass, are the characteristics that I found most interesting in this song. ''Hold On'' could be an ordinary ballad song if the tempo was a bit slower. It has a nice melody and the band chooses to follow a different approach with the introduction of pauses and changes in the rhythm making it much interesting. Next on is ''It Can Happen'', personally my favourite on the album. I believe that Chris Squire's bass notes and Tony Kaye's harmonic keyboard playing are monumental in this one. A notable characteristic in this song is the sound and play of Trevor's guitar, since at many points it reminds Pink Floyd's The Wall (no offense to YES quality on this masterpiece).

''Changes'' is the fourth track which opens with a characteristic-YES introduction, and it is one of the things that distinguishes in the album. Excellent performance by Anderson on vocals and I believe that this is one of the album's songs that proves his ability. Although it is one of the lengthiest songs on the album, I found it as a song with extremely good flow which finishes before you understand that six minutes have gone by. ''Cinema'' is an instrumental and I don't think that has something special to show. ''Leave It'' is a particular radio-friendly song and has a completely different orientation than the previous track. The melody of ''Our Song'' is one of the most pleasant moments on the album and can easily be imprinted into someone's head. Another stunning play from the bass and the keyboards, probably the top instruments on the album.

If someone listens exclusively ''City of Love'' will be triggered because it has a more 'heavy' approach in sound and style, in respect to the whole album. Nice chorus and beautiful background vocals are the main features. The album is concluded with ''Hearts'', a nice progressive song which combines all the characteristics that I pointed throughout the whole album and have the trademark of YES.

Deep Purple - Perfect Strangers (1984)

Genre: Rock

Μετά από την διακοπή κάθε δραστηριότητας της μπάντας για εννιά χρόνια, οι Deep Purple επέστρεψαν στο στούντιο με την καλύτερη και πιο γνωστή σύνθεση τους: o Ritchie Blackmore και ο Roger Glover από τους Rainbow, ο Ian Gillan από τους Black Sabbath και οι Jon Lord και Ian Paice από τους Whitesnake σημαδεύοντας έτσι την χρονιά με αυτο το reunion. Το αποτέλεσμα για ακόμη μια φορά μαγευτικό αφού αποδυκνύεται ξανά αυτη η ξεχωριστή δημιουργική μαγεία που έχει η συγκεκριμένη ομάδα των πέντε. 

Ο δίσκος ξεκινά με το ανυπέρβλητο ''Knocking at Your Back door'' και θέτει αμέσως τον τόνο και τα μέτρα στα οποία θα κινηθεί η μπάντα. Παρόλο που είναι ένα από τα πιο μακροσκελή τραγούδια που έγραψε η μπάντα μέχρι το συγκεκριμένο σημείο, εν τούτοις δεν ειναι καθόλου κουραστικό και τελειώνει πριν καν να καταλάβεις οτι άρχισε. Το ''Under The Gun'' συνεχίζει από το σημείο που μας άφησε το προηγούμενο κομμάτι. Η εισαγωγή ειναι ένα υπέροχο σόλο των πληκτρών και ένα απλό riff της κιθάρας που δηλώνει την παρουσία του Blackmore, ο οποίος στην συνέχεια θα μας καθηλώσει με τα σόλο του στο τραγούδι. Ένας σταθερός και παθιασμένος Gillan μαζί με τους πάντα υπολογίσιμους και συνετούς Glover και Paice, μας χαρίζουν στο σύνολο του ένα αξιόλογο κομμάτι. 

Στην συνέχεια ο Lord με ένα σόλο στο synthesizer, μας μπάζει στο ''Nobody's Home''. Ένα αξιόλογο κομμάτι θα το χαρακτήριζα αλλά χώρις την αίγλη των προηγουμένων δύο. Σημείο αναφοράς θα έλεγα ειναι η εναλλάγη στα σόλο στην μέση του τραγουδιού όπου η αρχή γίνεται με ένα σύντομο και χαρακτηριστικό Blackmore-ίστικο σόλο που στην συνέχεια παραδίδει την σκυτάλη στον Μέγα-Lord ο οποίος με τους ήχους του εκκλησιαστικού οργάνου μας χαρίζει ένα σόλο το οποίο μας παραπέμπει σε εποχές ''In Rock'' και ''Fireball''. Το ''Mean Streak'' ειναι έξυπνα δομημένο αφού μπαινει απευθείας στο νόημα: η μπάντα αντιλαμβάνεται οτι δεν θέλει να καταντήσει κουραστική και ετσι δεν υπάρχει intro στο τραγούδι. Εξαιρετικά σόλο για ακόμη μια φορά από τον Blackmore που δίχνει οτι οι Rainbow του έκαναν τρομερό καλό και σταθερές αποδόσεις από Glover και Paice. Το ομότιτλο ''Perfect Strangers'' ειναι το αναμφισβήτητα 'διαμάντι' του δίσκου και ειμαι απόλυτα σίγουρος οτι δεν υπάρχει άτομο που ονομάζεται οπαδός (και μη) των Purple και δεν το γνωρίζει. Το συγκαταλέγω εύκολα στην λίστα με τα πιο απλά και ταυτόχρονα πιο όμορφα κομμάτια που έχουν γραφτεί ποτέ. Να ξεκινήσω από την απλούστατη εισαγωγή στα πλήκτρα ή το ανεπανάληπτο riff της κιθάρας; Να πω για την συνετή και σταθερή δουλειά του Paice στα τύμπανα ή για το φοβερό πάθος του Gillan στα φωνητικά; Αλήθεια, πόσα συγκροτήματα κατάφεραν να συνθέσουν ένα τόσο διαχρονικό τραγούδι στο οποίο να μην υπάρχει σόλο από κανένα όργανο; (!) Απλά ανεπανάληπτο.
Τραγούδια σαν το ''A Gypsy's Kiss'' ειναι από αυτα που έβαλαν τις βάσεις για την μέταλ μουσική. Το τέμπο ειναι πιο ανεβασμένο από τα άλλα στον δίσκο και τα σόλο στην κιθάρα και τα πλήκτρα απίστευτα. Στο κλείσιμο του τραγουδιού και μετά τους τελευταίους στίχους του Gillan αρχίζει ένα πανδαιμόνιο μουσικής: οι Paice και Glover λειτουργούν ως 'τροχοί' στο άρμα κρατώντας τον γρήγορο ρυθμό, ο Lord λειτουργά σαν ρυθμιστής και οδήγος και ο Blackmore σπέρνει τον πανικό με το πραγματικά καταπληκτικό του σόλο που κόβει ανάσες και ειναι ίσως το καλύτερο στο άλμπουμ. Από τον δίσκο δεν λείπει και η μπαλάντα και την συναντούμε στο όνομα του ''Wasted Sunsets''. Δεν μπορώ να πω κάτι άλλο εκτός από την απόδοση του Gillan που τραγουδά συναισθηματικά και ειναι πραγματικά συγκινητική. Αυτο που με εντυπωσίασε θα έλεγα στο ''Hungry Daze'' ειναι τα δύο χαρακτηριστικά που έβαλε στο κομμάτι η μπάντα και ταιριάζουν απόλυτα με την ροή του. Εκτός από τα καθιερωμένα σόλο στην κιθάρα, θα συναντήσουμε ένα λυτό σόλο στα τύμπανα και κάποια νεο-κλασσικά στοιχεία που παραπέμπουν για λίγο σε οπερικά ακούσματα. Οι στίχοι της τριπλέτας Glover/Gillan/Blackmore ειναι για ακόμα μια φορά στο άλμπουμ ενδιαφέρον καθώς αναφέρονται σε ιστορίες και περιστατικά από το παρελθόν.  
Σαν γενικό σχόλιο θα έλεγα οτι ειναι ένα από τα καλύτερα reunion άλμπουμς στην ιστορία. Η συγκεκριμένη σύνθεση της μπάντας ειναι η κορυφαία και δίχνει την κλάση και το επίπεδο της. Εξαιριτική μουσική και ενδιαφέρον στοίχους σε όλο το μήκος του δίσκου που τον κάνουν ένα από τους αγαπημένους μου. 


Προσωπικά αγαπημένα/αξειοσημείωτα κομμάτια: ''Knocking at your back door'', ''Under the gun'', ''Perfect Strangers'', ''Hungry Daze''

 

1. ''Knocking At Your Back Door'' (7:09)
2. ''Under The Gun'' (4:40)
3. ''Nobody's Home'' (4:01)
4. ''Mean Streak'' (4:26)
5. ''Perfect Strangers'' (5:31)
6. ''A Gypsy's Kiss'' (5:13)
7. ''Wasted Sunsets'' (3:56)
8. ''Hungry Daze'' (5:01)

After a nine-year hiatus, Deep Purple returned to the studio with their most well-known lineup: Ritchie Blackmore and Roger Glover from Rainbow, Ian Gillan from Black Sabbath and Jon Lord with Ian Paice from their short break in Whitesnake. The result was another magical album, since they proved for one more time that there is a special chemistry between this group of five. 

The album kick-starts with the sublime ''Knocking at Your Back door'' and sets the tone and the standards upon the band will move on. Although this is one of the lengthiest songs that the band has ever produced, it is not tiresome and weary and finishes before you even notice. ''Under The Gun'' continues from the spot that the previous song left us. The intro is a superb keyboards solo and a simple guitar riff that denotes Blackmore's presence which in turn will nail us with his solo performance later in the song. Gillan is steady and passionate, while Glover and Paice are discreet and deliver us a nice song. Moving on, Jon Lord with a synthesizer solo introduces us to ''Nobody's Home''. A worthy song I would say, but without the glamour of it's predecessors. A point of reference is the solo rotation/exchange somewhere in the middle of the song: a Blackmore-style solo which leave us to the hands of the almighty Lord who reminds us of ''In Rock'' and ''Fireball'' eras with his organ sounds. ''Mean Steak'' is a clever-structured song because it enters directly to the song's meaning: the band doesn't want to be repetitive and so there is no intro. Splendid solos once again from Blackmore who shows that Rainbow helped him develop his play a lot more. 

''Perfect Strangers'' is undeniably the diamond in this album and I am sure that there is not a single fun on Deep Purple who doesn't recognize it. I would surely included it in my list of simplest and best songs ever to be written. I don't know whether to start from the simple keyboard solo or the great guitar riff. Could I not mention Paice's solid drumming or Gillan's passionate vocals? Truly, there are not many bands that managed to compose a song as recognizable, glamorous, memorable, simple and without a solo (!) as Deep Purple. Simply magnificent! Songs like ''A Gypsy's Kiss'' are of those which set the foundations of metal music: an up-tempo beat and great guitar and keyboard solos. After Gillan's last lyrics at the end of the song a melodic uproar begins: Paice and Glover set the pace, Jon Lord takes the initials and Ritchie Blackmore 'spreads the panic' with his marvelous guitar solo which takes your breath away (maybe the best solo on the album). 
From the album a ballad is not absent and we can encounter it under the name of ''Wasted Sunsets''. I will not say nothing more but the fact that Gillan's performance is truly emotional on this one. The thing that impressed me on ''Hungry Daze'' is the two characteristics that the band inserted in the song without affecting it's flow. Despite the guitar solos we will run into a blistering drum solo and some neo-classical elements that reminds us of opera pieces. Lyrics are for once more fantastic since they refer to past stories and events. 

As a general comment I would say that this is one of the best reunion albums in rock history. The specific line-up of the band is the best and shows it's class and levels. Imposing music and interesting lyrics at the album's length which make it one of my favourites.